در لیست فشرده ی جهانی بازیکنانی که حداقل، در ۱۰۰ مسابقه ی تیم ملی کشورشان، حضور داشته اند، ثبت نام کرد: نوعی پاسپورت با مهر فوتبال برای ورود به تاریخ فوتبال.

تا کنون، فقط ۴۴ بازیکن در دنیا در این لیست دیده می شوند. صدرنشین این جدول با ارزش، توماس راولی نام دارد. دروازه بان تیم ملی سوئد که سال گذشته به دوران فعالیت اش پایان داد و ۱۴۳ بار حضور در میدان را به ثبت رساند. آخرین نامی که وارد این لیست شده بود، یک سوئدی دیگر به نام رولاند نیلسون بود که قبل از مالدینی این افتخار را به دست آورد.

در ایتالیا، شماره ی بازیکن هایی که حداقل، ۱۰۰ پیراهن تیم ملی را کلکسیون کرده اند، تا چهارشنبه شب از یک، تجاوز نمی کرد. اما، حالا دو برابر قبل شده است. وقتی در ماه اکتبر ۹۸ ( شش ماه قبل) پائولو مالدینی با ۹۴ بازی در تیم ملی ایتالیا، به مرز فاکتی رسید، اقرار کرد که رؤیای او عبور از دیوار شماره ی ۱۰۰ می باشد: در آن روز پشت سرم را نگاه خواهم کرد و دوران فوتبالم را ارزیابی خواهم کرد.

اما او حالا باز هم به آینده خواهد نگریست: به سوی ۱۱۲ پیراهن دینوزوف که در سال ۱۹۸۳ به دنبال ۱۵ سال حفاظت از دروازه ی تیم ملی، به خط پایان رسید.

مالدینی پس از یازده سال وارد افسانه ی جهانی فوتبال می شود. پس از شرکت در سه دوره ی جام جهانی و سه دوره ی جام ملت های اروپا و پس از هم زیستی با چهار مربی تیم ملی ایتالیا: آتزلیو ویچینی، آریگو ساکی، چزاره مالدینی ودینوزوف. نکته ی جالب توجه در مورد پائولو مالدینی این است که او مسابقه ی اولش را با پیراهن تیم ملی، روز ۳۱ مارس ۱۹۸۸، در شهر اسپالاتو در کرواسی انجام داد: یک دیدار دوستانه با تیم ملی یوگسلاوی که یک بر یک به پایان رسید و حالا، ۲۸ آوریل ۱۹۹۹ مسابقه ی شماره ی۱۰۰ خود را در یک دیدار دوستانه ی دیگر اما در برابر تیم ملی کرواسی و در شهر زاگرب برگزار کرد. او در این روز بدون شک دارایی فوتبالش را ارزیابی کرد و آن چه باعث تأسف او می شود، فقط کم داشتن دو کلمه در زندگی اش خواهد بود: توپ طلایی.

در فوتبال بین المللی مالدینی به اندازه ی کافی مورد قدردانی قرار گرفته است: در سال ۱۹۹۵، در رده بندی فیفا در طبقه بندی بازیکن جهانی سال، پشت وه آ در رده ی دوم دیده شد و از سال ۱۹۸۹ تا ۱۹۹۶ در ترکیب انتخابی مجله ی معتبر فرانسوی « اونز» مهره ی ثابت یازده بازیکن برتر جهان، قرار داشت. به علاوه در سال ۱۹۹۴ نشریه ی « ورلدساکر» چاپ انگلستان، مالدینی را بهترین بازیکن فصل معرفی کرد. بدین ترتیب، می توان گفت که پائولو مالدینی، سرمایه ی فوتبال جهان به شمار می رود و عدم درخشش او در این سه سال آخر، مانع نمی شود تا از ارزش او کاسته شود.

مالدینی که همراه میلان در وینچنزا، برای چهارصدمین بار در جام باشگاه های سری آ ایتالیا، به میدان رفت به اعتقاد همه یک ورزشکار استثنایی معرفی می گردد و یکی از کمترین بازیکن هایی است که همیشه مورد احترام حریف قرار می گیرد. او، هرگز کلام زشتی به زبان نیاورده و در میدان، هرگز عمل ناشایسته ای از او دیده نشده است. برای تصاحب او، منچستریونایتد و چلسی، رقم های سرسام آوری را پیشنهاد کرده اند. اما مالدینی هرگز از میلان، تکان نخورده است و پس از کناره گیری بارزی، سمبل میلان شناخته می شود.

در کودکی طرفدار یوونتوس بود و آرزو داشت تا در آینده یک بته گا شود. مالدینی می گفت: قبل از کناره گیری از فوتبال، دوست دارم در نقش یک مهاجم بازی کنم. اما حال معلوم نیست که این امکان به او داده شود. این رؤیا را فاکتی نیز داشت. یک روز هلینیو هرره را پیراهن شماره ی ۹ اینتر را به فاکتی داد. اما تجربه ی تازه، در همان جا به پایان رسید.

با وجود داشتن نقش مدافع کناری، مالدینی هرگز یک داوطلب گل نبوده و در تیم ملی ایتالیا به مرز ۶ گل رسیده است. سه گل بیشتر از فاکتی و سه گل کمتر از کابرینی. او نقش تهاجمی اش را در جناح چپ، با پیشروی پا به توپ و با سانتر آن جلوی دروازه ی رقیب و یا پاس به مهاجم اول به پایان می رساند. می گوید: زیاده از حد خودخواه نیستم.

با گل یا بدون گل، مالدینی مأموریت خود را در نهایت کلاس و تکنیک، انجام می دهد. او مربی هایی با تئوری های متفاوتی را داشته است. از فابیو کاپلو در تیم جوانان تا لیدهولم که او را در ۱۶ سالگی ( ۲۰ژانویه ی ۸۵ در اودینه) به میدان سری آ فرستاد. ساکی، به محض آمدن به میلان، به او گفت که چه انتظاری از وی دارد و چه قدر روی او حساب می کند.

مالدینی در ۱۸ سالگی به تیم زیر ۲۱ ساله های ایتالیا، راه یافت و در بیست سالگی به تیم ملی رسید. ویچینی برای دیدار ایتالیا- سوئد، مقدماتی جام ملت های اروپا که ۱۴ نوامبر ۱۹۸۷ در ناپل برگزار می شد، نام مالدینی را در لیست دعوت شده ها، نوشته بود. اما یک تلفن دور از انتظار به مربی تیم ملی شد و طی آن آنتونیو کابرینی، کاپیتان تیم یوونتوس و ملی، از ویچینی خواست تا نام مالدینی را خط بزند. کابرینی پس از ۷۳ بار حضور در تیم ملی، در آن لحظه قصد کناره گیری از میدان را کرده بود. ویچینی نام مالدینی را از لیست خط نزد. اما، بازیکن را تمام وقت روی نیمکت نشاند.

چهار ماه بعد، در دیدار یوگسلاوی- ایتالیا، روز ۳۱ مارس ۱۹۸۸، مالدینی از دقیقه ی ۷ نیمه ی دوم به دستور ویچینی به جای فرانچینی، ماجرای خود را در تیم ملی شروع کرد. ایتالیا با گل ویالی در دقیقه ی ۱۰برتری داشت. اما بعد، یوگسلاوی به گل مساوی دست یافت و مسابقه یک بر یک به پایان رسید. پس از آن دیدار مالدینی گفته بود: « ویالی، زنگا، مانچینی و جاننی نی به من کمک کردند تا وارد گروه بشوم. اما من ترسی نداشتم. وقتی ویچینی از من خواست تا به میدان بروم، هیجان زده شدم.»

به احتمال زیاد، چهارشنبه شب وقتی دینوزوف او را به میدان فرستاد تا صدمین بازی اش را در برابر کرواسی برگزار کند، صدای تپش قلب او را از روی هیجان همه شنیدند: عمر دوران جوانی که با فوتبال سپری می گردد. پنج سال قبل داستان زندگی او با عنوان « کاپیتان آینده» کتاب شد. در آن زمان مالدینی فقط ۵۰ پیراهن تیم ملی را کلکسیون کرده بود. او شاگرد بارزی بود و در بیست و پنج سالگی، نشان می داد که همه چیز دارد: کلاس، تکنیک، محبوبیت و صداقت. همه ی چیزهایی که برای مبدل شدن به یک بزرگ، لازم می باشند.

اما، مالدینی بدون شک جلو خواهد رفت. از پنج شنبه ی گذشته بازی هایش را با تیم ملی افزایش خواهد داد و آن ها را خواهد شمرد. او سیزده پیراهن تیم ملی کم دارد تا به افسانه ی مطلق فوتبال تیم ملی ایتالیا مبدل گردد. عنوانی که دارنده ی کنونی این عنوان، باید به او اهدا نماید: خود دینوزوف.

وفادارترین بازیکنان فوتبال ایتالیا

وفادارترین بازیکنان فوتبال ایتالیا

10 نفر برتر:

10. روبرتو مانچینی (سمپدوریا)

روبرتو مانچینی پیش از آغاز دوران مربی گریش، ۱۵ سال خارق العاده را در سمپدوریا سپری کرد و در سال ۱۹۹۱ اسکودتو را تصاحب کرد. مانچو بهترین گلزن تاریخ لیگوری است و غافلگیر نخواهیم شد اگر روزی به ماراسی بازگردد.

9. جیان کارلو آنتونیونی (فیورنتینا)

گابریل باتیستوتا و روبرتو باجو را فراموش کنید. کاری که جیان کارلو آنتونیونی در دوران بازیش برای گیگلیاتی انجام داد همانند ندارد و او به عنوان نمادی ترین پرچم ویولا شناخته می شود. بل آنتونیو که در سال ۱۹۸۹ بازنشسته شد امروز هنوز نمادی در فلورانس است.

8. فرانکو بارزی (میلان)

فرانکو بارزی در سراسر دنیا نمونه ی مدافع ایتالیایی شکست ناپذیر می باشد. وقتی که او پس از ۲۰ سال موفقیت آمیز کناره گیری کرد، روسونری پیراهن شماره ۶ او را کنار گذاشت، و فرانکوی سرسخت متعاقباً عنوان بازیکن قرن ایتالیا را از آن خود کرد.

7. جیامپیرو بونیپرتی (یوونتوس)

تنها یک تیم وجود دارد که جیامپیرو بونیپرتی آن را دوست دارد و آن تیم بدون هیچ شکی بانوی پیر است. پس از بردن هر آن چه که می توانست در طول ۴۴۴ بازی برای بیانکونری، اِل ماریسا هم چنین رئیس آن ها شد که وفاداری و دلبستگی واقعی او به این باشگاه را نشان می دهد.

6. جی جی ریوا (کالیاری)

با احترام به روسوبلو، هیچ چیز به سختی ماندن در یک باشگاه کوچک نیست، آن هم زمانی که تمام باشگاه های بزرگ به دنبال تو هستند. گرچه رومبو دی تونو هیچ شک یا تأسفی نداشت و تمام دورانش را در ساردینیا سپری کرد و تنها عنوان سری A در تاریخ ایسولانی را برد.

5. جیاچنتو فاکتی (اینتر)

بپه برگومی و خاویر زانتی استحقاق تصاحب بازوبند کاپیتانی اینتر را داشتند، اما جیاچنتو فاکتی در سطحی متفاوت بود. مدافع چپ تهاجمی عضوی کلیدی در اینتر بزرگ هلنیو هررا بود و بعدها پس از پایان دوران بازیش رئیس باشگاه شد.

4. فرانچسکو توتی (رم)

فرانچسکو توتی تا حالا مهم ترین کاپیتان تاریخ جالوروسی بوده است. اِر پوپونه که در رم متولد و بزرگ شده گلادیاتوری خال کوبی شده روی شانه ی راستش دارد که بر علاقه اش به شهر تأکید دارد. او ادعا می کند که رم برای او خیلی مهم تر از تیم ملی است.

3. آلساندرو دل پیرو (یوونتوس)

پینتوریچیو همیشه جایگاهی خاص در قلب یوونتوسی ها خواهد داشت. شماره ۱۰ بیانکونری بیش از ۵۰۰ حضور جمع آوری کرده و قهرمان تاریخ یووه است. او با تعقیب باشگاه در سری B پس از رسوائی کالچوپولی وفاداری اش را ثابت کرد.

2. والنتینو ماتزولا (تورینو)

والنتینو، کاپیتان گراناتا و پدر بت اینتر ساندرو ماتزولا، به احتمال قوی یکی از بهترین بازیکنان نسل خود بود. او که پنج عنوان لیگ را با تورینوی بزرگ برده است، متأسفانه به همراه هم تیمی هایش جانش را در سانحه ی هوایی سوپرگا از دست داد.

1. پائولو مالدینی (میلان)

کاپیتانی که هرکس آرزو دارد که او در تیمش باشد. پائولو مالدینی که یک شخص محترم واقعی در داخل و خارج از میدان است تمام زندگی اش را وقف روسونری کرده است. این مدافع برازنده پنج بار جام باشگاه های اروپا را بلند کرده و در سن خیره کننده ی ۴۰ سالگی هنوز آرزوی موفقیت بیش تر را دارد.

نوشته ی سرافینو اینگاردیا

پائولو مالدینی بزرگ

پائولو مالدینی بزرگ

دسامبر ۲۰۰۷

وقتی مردم درباره ی اسطوره های فوتبال صحبت می کنند، اغلب ممکن است کمی تعصب وجود داشته باشد زمانی که به آن نوع اسامی می رسیم که در این رابطه ذکر می شوند. هواداران هارتس مرتباً از این شرح برای بازیکنانی نظیر جان رابرتسون و دیو مکِی استفاده می کنند، و قطعاً نقش آن ها در باشگاه ما استحقاق تمجید را دارد. اما افرادی هم هستند که تقریباً به طور هم زمان نام امثال توماس فلوگل، رابی نیلسون و دیوید ویر را هم ذکر خواهند کرد، قطعاً به این دلیل که آن ها اعضایی از تیم هارتسی بودند که جایزه ای در دوره ی ورزشی خود به دست آوردند.

البته همه چیز به تعریف شخصی هر کس از مقام اسطوره بستگی دارد، اما یک مرد که به تازگی اعلام کرده در پایان فصل از فوتبال کناره گیری خواهد کرد یقیناً نمونه ی شخصی است که در چشم همگان اسطوره ی واقعی فوتبال است. نام این مرد پائولو مالدینی است.

با دورانی مثل دوران فوتبال مالدینی از کجا آغاز می کنید؟ آغاز آن حتی با توصیف کاملاً درخشنده هم عادلانه نیست. مالدینی از اولین بازیش برای آث میلان در سری A در سال ۱۹۸۵ ( بله، ۱۹۸۵! )، مسیری از جوایز دارد که بیش تر باشگاه ها به آن حسادت می ورزند چه برسد به بازیکنان. پنج جام باشگاه های اروپا، چهار سوپرجام اروپا، دو جام بین قاره ای، هفت عنوان سری A و از هفته ی گذشته یک مدال قهرمانی جام باشگاه های جهان. اوه بله، تقریباً فراموش کردم ذکر کنم که او ۱۲۶ بار برای کشورش به میدان رفت، رکوردی برای یک ایتالیایی، که در طی آن در یک فینال جام جهانی و یک فینال جام ملت های اروپا بازی کرد. بد نیست، ها؟

مالدینی در دنیا به عنوان یکی از بزرگ ترین مدافعان تاریخ مطرح شده است، با این حال معرفی او به بازی حرفه ای می توانست بدتر باشد. مدافع چپ جوان، تحت مراقبت فرانکو بارزی که به همان اندازه آراسته است، بخشی از تیم باشکوه آث میلان در اواخر دهه ی ۸۰ و اوایل دهه ی ۹۰ بود که بر اروپا حکمفرما بود. می گویند زمان باعث می شود که نمایش های بزرگ گذشته، ناشی از حسرت گذشته بزرگ تر به نظر برسند، اما هنوز هم فکر نمی کنم که باشگاهی بهتر از آن میلان دیده باشم - آن ها حقیقتاً وحشت آور بودند. دفاع صخره مانندشان که شامل گروه سه نفره ی مشهور مالدینی، بارزی و کاستاکورتا بود ستونی کامل برای خط هافبک و حمله ی فوق العاده با استعدادشان بود تا در جلوی آن ها شکوفا شوند. رود گولیت، فرانک ریکارد و مارکو فان باستن گروه سه نفره ی هلندی بودند که بیش تر عناوین را می ربودند. استعدادهای خلاق روبرتو دونادونی اغلب با وجود مردان هلندی کم اهمیت جلوه می دادند اما او هم بازیکن برجسته ای بود.

هرگز شبی را که رئال مادرید ۰-۵ توسط میلان نابود شد را فراموش نخواهم کرد ( فکرش را بکنید که آن بازی نیمه نهایی جام باشگاه های اروپا بود )....... آخرین گل در آن شب برتری کلی آن ها را خلاصه کرد، فان باستن از نقطه ی پنالتی به خونسردترین شیوه ای که دیده ام توپ را به درون دروازه غلتاند. توپ به آرامی وارد دروازه شد، در حالی که دروازه بان پیش از ضربه به سمت مخالف حرکت کرده بود. آن ها آن زمان حقیقتاً در سیاره ی دیگری بودند.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: